NAZWA
make - narzędzie GNU make do obsługi grup programówSKŁADNIA
make [OPCJA]... [OBIEKT]...OPIS
Celem istnienia narzędzia make jest automatyczne określanie, które elementy dużego programu należy rekompilować oraz wydawanie fizycznych komend rekompilacji. Podręcznik ten opisuje implementację GNU make, napisaną przez Richarda Stallmana i Rolanda McGratha, a obecnie utrzymywaną przez Paula Smitha. Nasze przykłady to programy w C, gdyż są one bardzo popularne. Make może być jednak używany z dowolnym językiem programowania, którego kompilator można uruchomić z linii poleceń. W rzeczywistości, make nie jest ograniczone do programów. Np. można go używać do opisywania dowolnego zadania, w którym część plików musi być odświeżana automatycznie na podstawie innych za każdym razem gdy one się zmienią. (Np. polskie XFAQ jest zrealizowane na tej zasadzie--przyp. tłum.) Aby przygotować się do używania make, musisz napisać plik o nazwie Makefile, który opisuje związki zależności między plikami twojego programu (np. obiekt.o musi być rekompilowany po każdej zmianie obiekt.c lub obiekt.h) oraz określa komendy, wykonywane do odświeżania plików (np. gcc -c obiekt.c). Gdy istnieje już potrzebny Makefile, za każdą zmianą plików źródłowych wystarczy proste polecenie powłoki:make
OPCJE
- -b, -m
- Opcje te są ignorowane i istnieją dla zgodności z innymi wersjami make.
- -B, --always-make
- Bezwarunkowe utworzenie wszystkich obiektów.
- -C katalog, --directory=katalog
- Zmienia przed odczytywaniem plików Makefile katalog bieżący na katalog. Jeśli podanych jest wiele opcji -C to każda jest interpretowana względem poprzedniej: -C / -C etc jest równoważne -C /etc. Jest to zazwyczaj używane w rekursywnych wywołaniach make.
- -d
- Drukuje informacje debuggowe. Informacje te mówią, które pliki wybrano do odświeżania, które czasy modyfikacji były porównywane i z jakimi rezulatatami, które pliki wymagają odświeżenia, które niejawne reguły są stosowane---wszystko co można wymyślić ciekawego o sposobie działania make.
- --debug[=FLAGI]
- Print debugging information in addition to normal processing. If the FLAGS are omitted, then the behavior is the same as if -d was specified. FLAGS may be a for all debugging output (same as using -d), b for basic debugging, v for more verbose basic debugging, i for showing implicit rules, j for details on invocation of commands, and m for debugging while remaking makefiles. Use n to disable all previous debugging flags.
- -e, --environment-overrides
- Daje zmiennym środowiskowym pierwszeństwo nad zmiennymi plików Makefile.
- -f plik, --file=plik, --makefile= PLIK
- Jako Makefile użyj pliku.
- -i, --ignore-errors
- Ignoruj wszelkie błędy komendy wykonywanych przy odświeżaniu plików.
- -I katalog, --include-dir=katalog
- Podaje katalog, w którym szukać załączanych (included) plików Makefile. Jeśli podanych jest kilka opcji -I, to są on przeszukiwane w podanej kolejności. W przeciwieństwie do innych flag make, katalogi podane flagami -I mogą następować bezpośrednio po fladze: -Idir jest równoważne -I dir. Składnia ta jest udostępniona dla kompatybilności z flagą -I preprocesora języka C.
- -j [jobs], --jobs[=jobs]
- Specifies the number of jobs (commands) to run simultaneously. If there is more than one -j option, the last one is effective. If the -j option is given without an argument, make will not limit the number of jobs that can run simultaneously. When make invokes a sub-make, all instances of make will coordinate to run the specified number of jobs at a time; see the section PARALLEL MAKE AND THE JOBSERVER for details.
- --jobserver-fds [R,W]
- Internal option make uses to pass the jobserver pipe read and write file descriptor numbers to sub-makes; see the section PARALLEL MAKE AND THE JOBSERVER for details
- -k, --keep-going
- Kontynuuj ile się da po błędzie. Chociaż cel, który się nie powiódł i zależności na nim się opierające nie mogą być zbudowane, to można przetworzyć inne zależności celów.
- -l [obciążenie], --load-average[= obciążenie]
- Określa, że nie należy uruchamiać nowych zadań (komend) jeśli pracują już inne, a obciążenie wynosi co najmniej obciążenie (liczba zmiennoprzecinkowa). Bez argumentów, usuwany jest poprzedni limit.
- -L, --check-symlink-times
- Używanie ostatniego mtime między dowiązaniem a celem.
- -n, --just-print, --dry-run, --recon
- Drukuj komendy, które byłyby wykonywane, lecz nie wykonuj ich (z wyjątkiem pewnych okoliczności).
- -o plik, --old-file=plik, --assume-old= plik
- Nie odświeżaj pliku plik nawet jeśli jest starszy niż jego zależności i nie odświeżaj niczego na konto zmian pliku. Ogólnie, plik jest traktowany jako bardzo stary, a jego reguły są ignorowane.
- -O[typ], --output-sync[=typ]
- When running multiple jobs in parallel with -j, ensure the output of each job is collected together rather than interspersed with output from other jobs. If type is not specified or is target the output from the entire recipe for each target is grouped together. If type is line the output from each command line within a recipe is grouped together. If type is recurse output from an entire recursive make is grouped together. If type is none output synchronization is disabled.
- -p, --print-data-base
- Drukuje bazę danych (reguły i wartości zmiennych), które wynikają z odczytanych plików Makefile. Następnie wykonuje się w trybie normalnym, chyba że podano inaczej. Drukuje to też informacje o wersji, podawane przez przełącznik -v (patrz niżej). Aby wydrukować bazę danych bez odświeżania plików, użyj make -p -f/dev/null.
- -q, --question
- “Tryb pytania”. Nie uruchamia żadnych komend i niczego nie drukuje; zwraca tylko kod wyjścia, który może być zerowy jeśli cele są świeże, lub niezereowy jeśli są stęchłe.
- -r, --no-builtin-rules
- Eliminuje używanie wbudowanych reguł niejawnych. Czyści też domyślną listę reguł przyrostkowych.
- -R, --no-builtin-variables
- Wyłącza definiowanie wbudowanych zmiennych.
- -s, --silent, --quiet
- Ciche działanie; nie drukuje wykonywanych komend.
- -S, --no-keep-going, --stop
- Anuluje efekty opcji -k. Nie jest to zwykle potrzebne, poza make rekursywnym, gdzie -k może być dziedziczone z wyższych poziomów make poprzez MAKEFLAGS, lub w wypadku gdy ustawisz -k w MAKEFLAGS w swoim środowisku.
- -t, --touch
- Dotyka plików (zaznacza je jako odświeżone, bez zmieniania zawartości), zamiast normalnego uruchamiania komend. Jest to używane do udawania, że komendy zostały wykonane w celu ogłupienia przyszłych wywołań make.
- --trace
- Information about the disposition of each target is printed (why the target is being rebuilt and what commands are run to rebuild it).
- -v, --version
- Wyświetla wersję make, informację o prawach autorskich, listę autorów oraz zastrzeżenie o braku g
- -w, --print-directory
- Drukuj komunikat, zawierający katalog bieżący przed i po działaniu. Może to być przydatne do ścigania błędów w skomplikowanych zagnieżdżeniach rekursywnego make.
- --no-print-directory
- Wyłącza -w, nawet jeśli było ono włączone domyślnie.
- -W plik, --what-if=plik, --new-file= plik, --assume-new=plik
- Udaj, że cel plik został właśnie zmodyfikowany. Po użyciu z flagą -n, pokazuje ci to, co stałoby się, gdybyś rzeczywiście zmodyfikował ten plik. Bez opcji -n, jest to prawie równoważne uruchomieniu na podanym pliku komendy touch. Jedyną różnicą jest fakt, że czas modyfikacji jest tu zmieniany tylko w wyobraźni make.
- --warn-undefined-variables
- Ostrzega przy odwołaniach do niezdefiniowanych zmiennych.
KOD ZAKOŃCZENIA
GNU make exits with a status of zero if all makefiles were successfully parsed and no targets that were built failed. A status of one will be returned if the -q flag was used and make determines that a target needs to be rebuilt. A status of two will be returned if any errors were encountered.ZOBACZ TAKŻE
Pełna dokumentacja dla programu make jest utrzymywana jako podręcznik Texinfo. Jeśli programy info oraz make są właściwie zainstalowane, polecenie- info make
PARALLEL MAKE AND THE JOBSERVER
Using the -j option, the user can instruct make to execute tasks in parallel. By specifying a numeric argument to -j the user may specify an upper limit of the number of parallel tasks to be run. When the build environment is such that a top level make invokes sub-makes (for instance, a style in which each sub-directory contains its own Makefile ), no individual instance of make knows how many tasks are running in parallel, so keeping the number of tasks under the upper limit would be impossible without communication between all the make instances running. While solutions like having the top level make serve as a central controller are feasible, or using other synchronization mechanisms like shared memory or sockets can be created, the current implementation uses a simple shared pipe. This pipe is created by the top-level make process, and passed on to all the sub-makes. The top level makeprocesswrites N-1 one-byte tokens into the pipe (The top level make is assumed to reserve one token for itself). Whenever any of the make processes (including the top-level make ) needs to run a new task, it reads a byte from the shared pipe. If there are no tokens left, it must wait for a token to be written back to the pipe. Once the task is completed, the make process writes a token back to the pipe (and thus, if the tokens had been exhausted, unblocking the first make process that was waiting to read a token). Since only N-1 tokens were written into the pipe, no more than N tasks can be running at any given time. If the job to be run is not a sub-make then make will close the jobserver pipe file descriptors before invoking the commands, so that the command can not interfere with the jobserver, and the command does not find any unusual file descriptors.BŁĘDY
Zobacz rozdział `Problems and Bugs' w The GNU Make Manual.AUTOR
This manual page contributed by Dennis Morse of Stanford University. Further updates contributed by Mike Frysinger. It has been reworked by Roland McGrath. Maintained by Paul Smith.PRAWA AUTORSKIE
Copyright © 1992-1993, 1996-2016 Free Software Foundation, Inc. Ten plik jest częścią GNU make. GNU Make is free software; you can redistribute it and/or modify it under the terms of the GNU General Public License as published by the Free Software Foundation; either version 3 of the License, or (at your option) any later version. GNU Make rozpowszechniany jest z nadzieją, iż będzie użyteczny - jednak BEZ JAKIEJKOLWIEK GWARANCJI, nawet domyślnej gwarancji PRZYDATNOŚCI HANDLOWEJ albo PRZYDATNOŚCI DO OKREŚLONYCH ZASTOSOWAŃ. W celu uzyskania bliższych informacji sięgnij do Powszechnej Licencji Publicznej GNU. Wraz z make powinieneś otrzymać egzemplarz Powszechnej Licencji Publicznej GNU (GNU General Public License) - zobacz http://www.gnu.org/licenses/.TŁUMACZENIE
Autorami polskiego tłumaczenia niniejszej strony podręcznika są: Przemek Borys <[email protected]> i Michał Kułach <[email protected]> Niniejsze tłumaczenie jest wolną dokumentacją. Bliższe informacje o warunkach licencji można uzyskać zapoznając się z GNU General Public License w wersji 3 lub nowszej. Nie przyjmuje się ŻADNEJ ODPOWIEDZIALNOŚCI. Błędy w tłumaczeniu strony podręcznika prosimy zgłaszać na adres listy dyskusyjnej [email protected]| 28 lutego 2016 | GNU |